Dag 12: Verlate cultuurshock

20 juni 2016 - Changsha, China

Aan het eind van de ochtend verlaat ik Wuyishan weer om de trein te nemen richting Changsha. Vanuit het stadje moet ik een bus hebben die me naar het station brengt. De bus komt om het half uur, maar eigenlijk vooral wanneer die er zin in heeft dus ik sta een tijdje bij de bushalte te wachten. Om de zoveel tijd word ik lastig gevallen door een opdringerige taxichauffeur die langzaam voorbij komt rijden alsof die bezig is het juiste hoertje van de straat uit te kiezen. De bus brengt me naar een groot station in the middle of nowhere. Op de weg daarnaartoe komen we aan het eind enkel langs braak liggend land, het lijkt erop dat ze grootse plannen hebben met de uitbreidingen hier. In de trein zit ik naast een man met een gehoorprobleem die zo ontzettend hard in zijn telefoon schreeuwt dat hij die telefoon misschien niet eens nodig heeft. Mijn zielige blikken zijn kant op hebben helaas geen enkel effect op het volume.

Eenmaal in Changsha aangekomen ben ik blij dat ze hier weer een metro hebben. Het is een stuk duidelijker waar ik er dan uit moet aangezien met een prachtig lichtjessysteem precies staat aangegeven in het Chinees en Engels waar we op dat moment zijn. Als ik de volgende keer dan ook goed uitzoek bij welke halte ik eruit moet kan het bijna niet misgaan. Ik stap potentieel een halte te vroeg uit waardoor ik samen met mijn tas mag genieten van een mooie wandeling over drukke straten waar zebrapaden en voetgangersstoplichten vooral voor de sier zijn en het erop neerkomt even een kruisje te maken voor de oversteek en vervolgens real life frogger te spelen. Omdat het me niet lukt mijn hostel te vinden word ik er uiteindelijk naar toe gebracht door een vriendelijke jongen die ik paniekerig heb gevraagd even met mijn hostel te bellen omdat ik totaal niet begreep waar in een bizar lange straat dat hostel nou eigenlijk was. We lopen helemaal naar het andere eind van de straat en daar is het hostel dan, in een louche steegje, op de bovenste verdieping van een angstwekkend the raid achtig flatgebouw. De eigenaar is een vriendelijke jongen die me vertelt over wat Changsha te bieden heeft en wat voor typische gerechten van hier ik zou moeten proeven. Hij schrijft ze in het Chinees voor me op, wat zoete broodjes, gefermenteerde tofu beter bekend hier als stinkende tofu en als laatste een slangengerecht. Ja die kan ik misschien toch niet aan. Changsha is wat dat betreft een verlate cultuurshock die ik in China nog niet in deze mate heb gehad. Welk stereotypisch vooroordeel je ook maar kan bedenken over China, je vindt het hier in Changsha. Wanneer ik 's avonds over straat loop kom ik de meest bizarre dingen tegen, meisjes met popachtige makeup gezichtjes gehuld in mengeling van extravagante catwalk outfits en weinig verhullende lingerie die een fancy club binnen willen gaan waar bij de ingang een rijtje booskijkende uitsmijters met de armen over elkaar iedereen weg probeert te jagen, een oude man die een lange stok met daaraan een lelijke tas op zijn gezicht laat balanceren, een meisje van een jaar of drie die samen met haar vader/opa/eigenaar laat in de avond op straat liedjes aan het zingen is om wat geld bij elkaar te sprokkelen, kleine schattige hondjes die met hun vacht in model door hun eigenaars trots rond worden geparadeerd, en op een gegeven moment kom ik voorbij een tent die gestoofde schildpadden als snack verkoopt. Het is hier een en al gekkigheid.

Aan het eind van de avond praat ik nog wat met de eigenaar van mijn hostel en een meisje uit Oekraïne dat een jaar lang in China verblijft om Chinees te leren om haar kans op een baan te vergroten nadat ze al een master heeft afgerond, en hier werkt als Engels lerares. Ze vertelt dat het voor buitenlanders erg gemakkelijk is om hier werk te vinden als Engels docent, haar Ivan Drago accent verduidelijkt echter wel waarom ze hier zo slecht zijn in Engels. 

1 Reactie

  1. Leo:
    23 juni 2016
    Geweldige verhalen stuk voor stuk tot nu toe! Heette die Oekraïense niet toevallig Ivana Humpalot?