Dag 19: Het andere eind van de trein
27 juni 2016 - Chongqing, China
Vanaf Yichang naar Chongqing, niet met de boot maar gewoon met de trein. De boot zou er bijna 5 dagen over hebben gedaan en de trein nu iets minder dan 5 uur. We zitten ergens achteraan in de trein en proberen nog iets op te vangen van het prachtige landschap waar we doorheen zoeven en waar je maar met je ogen hoeft te knipperen om weer een waar natuurlijk schouwspel gemist te hebben. Dan wordt er wat omgeroepen, blijkbaar is er een dokter nodig in een andere wagon aan het andere eind van de trein. We gaan met milde haast door alle wagons langs in de weg staande krom lopende vrouwtjes, rennende kinderen en mannen met een blik alsof je ze net in hun gezicht hebt gespuugd. Eenmaal daar aangekomen waren er al twee dokters die vast eerste klas aan het reizen waren en een stuk minder hoefden te lopen en het beleid was al bepaald, dan maar weer terug. Kleine anticlimax bij deze korte adrenaline rush. Bij het eerstvolgende station stond de ambulance klaar.
Wij gaan door en komen aan het begin van de avond aan in Chongqing waar we gaan uiteten met een vriendin van mijn reisgenoot en haar beste vriendin die ik absoluut niet serieus kan nemen met haar tatoeage van een afgezaagde Engelse spreuk in haar nek zonder zelf ook maar een woord Engels te kunnen. Na een wandeling door de stad gaan we op zoek naar ons hostel. We moeten in een steeg zijn waar nu echter geen steeg is, maar een blinde muur. Via een lange omweg met veel trappen komen we dan uiteindelijk toch aan. Het is een historisch houten gebouw waar alles kraakt en matrassen nog niet zijn uitgevonden. Het bed is niet zo hard als een plank, het is gewoon een plank. En hoewel sommigen zeggen dat dit goed zou zijn voor je rug, voel je de decubitus plekken als ontstaan als je op je zij gaat liggen. Ach ja, oogjes dicht en snaveltjes toe.
Wij gaan door en komen aan het begin van de avond aan in Chongqing waar we gaan uiteten met een vriendin van mijn reisgenoot en haar beste vriendin die ik absoluut niet serieus kan nemen met haar tatoeage van een afgezaagde Engelse spreuk in haar nek zonder zelf ook maar een woord Engels te kunnen. Na een wandeling door de stad gaan we op zoek naar ons hostel. We moeten in een steeg zijn waar nu echter geen steeg is, maar een blinde muur. Via een lange omweg met veel trappen komen we dan uiteindelijk toch aan. Het is een historisch houten gebouw waar alles kraakt en matrassen nog niet zijn uitgevonden. Het bed is niet zo hard als een plank, het is gewoon een plank. En hoewel sommigen zeggen dat dit goed zou zijn voor je rug, voel je de decubitus plekken als ontstaan als je op je zij gaat liggen. Ach ja, oogjes dicht en snaveltjes toe.
