Dag 38: Laat in Beijing
Aangezien het gisteren best laat is geworden bij de karaoke en de dag ervoor ook wat slaaptekort met zich mee heeft genomen slaap ik vandaag een gat in de dag. Aan het begin van de middag worden we eindelijk eens een beetje actief en na een ontbijt/lunch van jiaozi en baozi gaan we de stad in om nog wat te kunnen zien. De planning is eerst naar het natural history museum te gaan en daarna naar het temple of heavens park, in die volgorde vanwege de dichterbij komende sluitingstijd. Wanneer we eindelijk bij het museum aankomen is het weliswaar nog een uur open maar laten ze niet langer mensen binnen, de ticketbalie is gesloten en er gaan grote plastic hoezen over de toegangspoortjes. We hadden natuurlijk weg kunnen gaan, maar ik zit maar een paar dagen in Beijing en de kans was klein dat ik hier weer heen zou gaan dus proberen we het via de uitgang. Ik heb een heel verhaal bedacht waarbij ik de medewerker probeer wijs te maken binnen wat te zijn vergeten en of we heel even snel terug kunnen om datgene op te halen, maar deze medewerker blijkt geen Engels te spreken en deze medewerker geeft ook helemaal niks om zijn werk en vindt het waarschijnlijk te veel moeite iemand te zoeken met wie we wel kunnen communiceren waarop hij ons gratis en voor niks via de uitgang naar binnen laat. Zo doe je dat dus. Binnen lopen we tussen de dinosaurussen, opgezette dieren en Afrikaanse stammen die hier blijkbaar ook als exotische dieren worden gezien. Het hoogtepunt is echter de vriendelijk zwaaiende schildpad in het aquarium. Vanaf hier gaan we naar het ernaast gelegen temple of heaven park. Je betaalt entree voor het park en extra voor de bezienswaardigheden en het gaat hier voornamelijk om een daarvan, the hall of prayers, een grote ronde houten tempel, wat tempels in China betreft, zeker een mooi exemplaar, bestaande uit drie lagen symbolisch voor het rijk der stervelingen, de aarde en de hemel. Echter hebben we hier weer precies hetzelfde probleem als bij het museum, de tempel is nog niet dicht, maar zonder kaartje die dus niet meer wordt verkocht, kom je er niet in. We hebben wel een kaartje voor het park en proberen ons zo naar binnen te bluffen, maar het wordt te makkelijk doorzien. Nog maar eens via de uitgang proberen waar dit keer een lelijk oud autistisch vrouwtje ons ervan weerhoudt via deze weg binnen te komen. Ik kan dit heel slecht hebben, nou zal ik binnenkomen ook. We gaan weer naar de ingang waar nu nog iemand anders staat die wel Engels spreekt. Ik weet dat we eigenlijk te laat zijn, maar het is onze laatste dag in Beijing en we zouden hier heel graag naar binnen willen, ik weet dat het niet gebruikelijk is maar zou U alstublieft een uitzondering kunnen maken? En zo kom je ineens weer gratis ergens binnen.
Het meest befaamde gerecht van Beijing is ongetwijfeld de Peking eend. We komen in een relatief sjieke tent, eenden hangen aan haken te drogen en in grote houtovens worden ze geroosterd. Na een tijd wachten op een plek en daarna nog wachten op de eend zelf is moment dan eindelijk daar. Op een karretje wordt de eend naar onze tafel toe gereden en een of andere baas uit de keuken snijdt behendig een hele reeks plakjes van de eend af en op twee bordjes gedrapeerd worden ze op tafel gezet. Pannenkoekje, eend met was saus erop, wat groenten erbij, oprollen en genieten maar. De rest van de eend wordt later in stukken met wat kruiden weer op tafel gezet. Een hele eend voor twee man blijkt toch nog best veel, maar wel erg lekker. Peking eend in Peking kan ook weer van het lijstje.
Het avondprogramma verder, uit in Beijing, met een mix van bizar goedkope Chinese alcohol en jus achter de kiezen in een taxi op zoek naar Atmosphere, een bar voor rijke zakenlui op de 80e verdieping met een helaas iets wat teleurstellend uitzicht. Na een paar vrouwelijke cocktails te hebben gedronken gaan we door naar de club, waar je blijkbaar gewoon altijd moet zeggen op de gastenlijst te staan aangezien de grote neger bij de ingang toch maar wat random namen van de lijst streepte. Binnen zie je mannetjes in lichtgevende pakken met een dure fles drank naar de VIP tafels marcheren, ja we zijn rijk en dat mag iedereen weten. Ok ik hoorde daar niet bij en was vooral degene die gratis drank probeerde te scoren, maar het was nog steeds leuk. En toen was het ineens weer licht buiten.
