Dag 9: Door naar Wuyishan

Vandaag ga ik weer door naar de volgende plaats. Ik ga naar Wuyishan, een plaatsje in het noorden van Fujian, bekend om haar prachtige natuurpark. Lerend van mijn fouten heb ik nu al een dag van te voren een treinkaartje gekocht. De trein is vol en mensen zijn hier blijkbaar geen fan van koptelefoons. Vanuit de gehele wagon hoor ik luid Chinees geblèr van de filmpjes komen die mensen op hun in soms uiterst bijzondere hoesjes gehulde telefoons aan het kijken zijn. Op een gegeven moment vraagt een jongen aan me of de plaats naast mij nog vrij is. Hij was verbaasd dat ik buitenlands was toen zijn eerste poging om me dat te vragen in het Chinees niet helemaal tot me doordrong. Nadat hij wat huiswerk had gemaakt draait hij zich naar me toe en vraagt me of ik misschien tijd heb. Tijd voor wat? Tijd om met hem te praten zodat hij wat Engels kan oefenen. China is een land waar iedereen Engelse les krijgt op de basisschool en middelbare school en waar je een verplichte Engelse toets moet halen om te kunnen slagen. China is echter ook een land waar men het als een stel Fransen vertikt hierna ook nog maar een woord Engels te spreken. Waarom zouden ze ook? De meesten gaan China toch nooit uit en hoewel het voor mij soms erg frustrerend is dat ze zelfs in mijn hostel of bij de toeristeninformatie geen woord Engels spreken kan ik het ze moeilijk kwalijk nemen, ik ben immers degene die naar China is gekomen. Ik kan niet van ze verwachten dat ze hier iets anders spreken dan hun eigen taal. Maar voor deze jongen had ik niets anders dan veel respect. Hij was 14 jaar en had nog dromen voor de toekomst. Hij ging nu samen met zijn tante een weekendje naar Wuyishan. Eenmaal aangekomen banen we ons een weg door de opdringerige taxichauffeurs, we moeten dezelfde bus hebben. De bus is erg vol en balancerend op één been me met moeite vasthoudend en met een zware tas op mijn rug krijg ik een flinke workout in deze bus totdat er eindelijk genoeg mensen zijn uitgestapt zodat ik even kan zitten. Bezorgd vraagt de jongen aan me of ik het wel kan verstaan wanneer er wordt omgeroepen bij welke halte we zijn aangzien zij al eerder uit zouden stappen. Hij maakt me duidelijk dat ik er twee haltes na hen uit moet, dus toen ik voor de tweede keer het belletje hoorde ging ik de bus weer uit. Na een telefoontje werd ik hier opgehaald door een flamboyante medewerker van mijn hostel, hij heeft wat weg van een jonge Chinese versie van Elton John. De omgeving is werkelijk prachtig. Achter het hostel zie je de bergen met hun toppen gehuld in mystieke mistige wolken. Het is bijna sprookjesachtig. Wanneer ik 's avonds in de stad afreken voor mijn avondeten word ik keihard afgezet, maar het is lastig in discussie te gaan. Tja, sprookjesachtig of niet, dat gebeurt hier natuurlijk ook.