Terug naar mijn eigen land

Ik woon in een land waar ik als kleine jongen werd uitgescholden voor poepchinees, waar een willekeurige schoolverlater in de metro onder begeleiding van een goedkeurend knikje van zijn vrienden grinnikend ni hao tegen me zegt, waar mensen soms denken dat ik de weken voor oud en nieuw druk bezig ben met het rollen van rode vuurwerkrolletjes om die vervolgens bij de jaarwisseling met veel lawaai, en na afloop vooral veel troep, als een slinger af te steken. Een land waar racisme en vooral het bewust maken van racisme ondertussen een dusdanig niveau hebben bereikt dat je eigenlijk niets anders kan dan erom lachen en dat doe ik dan maar ook. Het is namelijk ook het land waar ik, in tegenstelling tot wat ik wel eens wil beweren, ben geboren en waar ik na al die jaren wel van heb leren houden en dat stiekem ook wel een beetje van mij houdt. Maar voor nu is het even vaarwel en tot over 6 weken. Ik ga naar het land waar mijn voorouders vandaan komen, waar ik nog nooit ben geweest, waar ik niemand ken en waarvan ik de taal niet eens een klein beetje spreek. Ik ga terug naar mijn 'eigen' land.