Dag 16: Een klein beetje dom

Ik word wakker met een milde kater en samen met de Chinese jongen uit mijn hostel ga ik naar de Grand Canyon van China. We moeten eerst met de bus en gelukkig is het geen herhaling van de laatste keer dat ik met een kater in de bus zat. Het mooie weer van de dag ervoor is vertrokken en heeft plaats gemaakt voor regen. Afgezien van een tourgroep met vrolijk gekleurde regenponcho's aan is er vrijwel niemand. Heerlijk die rust.We dalen af het ravijn in, deels met een trap en deels met een slechtgebouwde glijbaan waar je in elke bocht keihard tegen de muur aan knalt. Via een pad langs de rivier lopen we door het ravijn heen. Om de zoveel meter kom je langs een toilet, een rustplek of winkeltje of zijn ze bezig een van die faciliteiten te bouwen, het zal hier binnenkort wel vol staan. Elk prachtig natuurgebied staat hier wel op een of andere lijst voor behoud maar met al deze gebouwtjes verliest de natuur toch haar schoonheid. Desalniettemin is het nog steeds prachtig en banen we ons een weg door het ravijn om uiteindelijk het laatste stukje met een boot met die groep poncho's het laatste stukje over de rivier af te leggen. De kale stuurman van de boot heeft meerdere functies en verzorgt met zijn draaitafel en autotune ook het entertainment op de boot en maakt de loopplank hoe langer hij doorgaat steeds aantrekkelijker.

Vanaf hier is het weer terug naar het natuurpark voor een korte hike waarbij ik bergwater uit de bek van een stenen draak drink wat volgens het bordje mijn leven gaat verlengen. Het blijft regenen en het park gaat bijna sluiten, maar we besluiten nog een berg te beklimmen, hij zag er niet zo heel hoog uit. Naarmate we hoger kwamen en de top eigenlijk amper dichterbij leek te komen werd het ook een stuk kouder en mistiger. De laatste bus naar de uitgang hadden we ondertussen al gemist maar er zouden er vast nog wel meer zijn. Na een uitputtende klim komen we dan eindelijk boven en het uitzicht, verschrikkelijk. Er is niks te zien, maar dan ook echt niks. De top is volledig in een dichte mist gehuld en elke richting die prachtige plaatjes zou moeten bieden, biedt nu niks meer dan een witte waas. Daar sta je dan, bovenop een berg, het is koud, het waait, het regent, geen bussen meer, het begint donker te worden, en dat allemaal voor een volledig witte foto. Je kan bijna niet anders dan erom lachen. Eenmaal terug beneden waar je belaagd wordt door voor je voeten springende padden bleken er nog meer mensen verdwaasd in het park achtergebleven te zijn. Blijkbaar gebeurt dit dagelijks want er zijn meer dan genoeg auto's die je voor een kleine vergoeding terugbrengen naar waar je moet zijn. Uiteindelijke geen enkel probleem dus, maar achteraf misschien toch wel een klein beetje dom.