Dag 17: Teleurstelling

Toen ik had besloten naar China te gaan zag ik niet lang daarna een foto voorbijkomen op Instagram van de Tianmen berg en de bijbehorende Tianmen grot. Het was een door de natuur gecreëerde opening in de berg en zag er met de trap ernaartoe werkelijke prachtig uit en werd ook wel de hemelpoort genoemd. Er zaten vast wat filters overheen, maar hier wilde ik toch wel erg graag heen. De berg stond vlakbij het station en ik zou later op die dag weer vertrekken uit Zhangjiajie, dus ik had niet alle tijd van de wereld op de berg maar het bleek uiteindelijk meer dan genoeg. Vanaf beneden gaat er een kabelbaan die je in een half uur naar de top van de berg brengt, schijnbaar een van de langste kabelbanen ter wereld. Op de weg omhoog begin ik toch een beetje bang te worden, niet vanwege de hoogte, maar vanwege de akelige herinnering aan gisteren. De mistige wolken omgeven de cabine en ineens is het zicht weg. Dit ga je toch niet menen, niet weer! Boven op de berg is het ook nog eens akelig koud, sinds mijn aankomst in China heb ik het nog niet zo koud gehad, slechte dag voor een zomerse outfit. Er staan verschillende wandelroutes aangegeven met waarschijnlijk verbazingwekkende uitzichten, ware het niet dat met een zicht van ongeveer vijf à tien meter elk uitzicht precies hetzelfde is. Het wandelen over een glazen pad op de rand van een klif is toch een stuk minder spectaculair wanneer je überhaupt niet naar beneden kunt kijken. Het maakt me verdomd chagrijnig maar hopelijk is het zicht beter bij de grot die zich een stuk lager bevindt. Om daar te komen is er daadwerkelijk vanaf de top een roltrap gebouwd door de berg heen waar China weer een nutteloos baantje heeft bedacht en er mensen in oranje winterjassen met een luidspreker je van het eind van de roltrap naar de het begin van de volgende roltrap zo'n drie meter verder leiden. Al het hopen heeft weinig effect gehad. De roltrap eindigde vlak voor de grot maar als mensen het niet hadden gezegd zou ik het niet eens hebben geweten, zien was net iets te veel gevraagd. Ook op deze hoogte is het een en al mist. Ik daal de trap af en kom op de plek van waar die Instagramfoto waarschijnlijk genomen was, maar als ik nu omhoog keek zag ik alleen maar een stukje trap met bovenaan naar horen zeggen een grot gehuld in een dichte mist. Ik kan wel janken. Met een bus daal ik de rest van de berg weer af. Één grote teleurstelling. Vanaf het station neem ik de trein naar Yichan waar ik heb afgesproken met een jongen in de koffie business die ik eerder in Hangzhou heb ontmoet en samen een stuk verder ga reizen. Het is ongeveer negen uur 's avonds wanneer ik aankom en met een taxi, die de weg toch niet zo goed wist en me uiteindelijk op de verkeerde plek afzette, ga ik naar een fancy Italiaans restaurant gerund door een vriendin van hem waar er een licht afgekoelde maar bijzonder smakelijke pizza op me wacht. Door de stad gaat de Yangtze rivier waarover ik met een boot naar de volgende plaats hoop te kunnen. Ook dit zit er helaas niet in. Vanwege de hevige regenval de afgelopen tijd is ook hier de rivier te onstuimig en gaan de meeste boten maar een klein stukje over de rivier. De boten die wel het hele stuk gaan zijn echter belachelijk duur en aangezien er onder gelijke omstandigheden vorig jaar nog een boot is omgeslagen waarbij bijna alle passagiers om zijn gekomen wordt me sterk afgeraden de boot te nemen. Eerst het mist fiasco op de berg en nu kan ik ook al niet over de rivier. Wat een pech vandaag. 's Avonds laat jammen en zingen met de eigenaar van mijn hostel maakt gelukkig wel weer wat goed.