Dag 26: Afscheid
Vandaag scheiden de wegen van mij en mijn reisgenoot van de afgelopen week. Ik ga naar Kunming en hij naar Xi'an. Ik had niet bepaald het allerbeste vooruitzicht, een treinrit van bijna 19 uur, morgenochtend zou ik aankomen. Hoewel ik graag wat extra had betaald voor een bedje in de trein waren ze jammer genoeg allemaal bezet en moest ik het doen met een zogenaamde harde stoel. In de treinen in China zijn er 4 categorieën, het zachte bed, het harde bed, de harde stoel en staand. Een harde stoel houdt al lang niet meer in dat je een nacht lang op een houten bankje moet vertoeven maar comfortabel is toch anders. Maar zover was het nog niet. Toen ik 's ochtends mijn tas weer aan het inpakken was, was het tijd voor afscheid. Afscheid van mijn trouwe rugzak die ik hier dagelijks gebruikte als ik op pad ging en me al jaren hielp mijn spullen bij elkaar te houden. Helaas was deze China trip net iets te veel voor hem en is die langzamerhand steeds verder kapot gegaan tot die gisteren volledig uitscheurde en niet eens meer dicht kon waarna die is vervangen voor een jonger modelletje.
Na genoeg eten en drinken te hebben ingeslagen voor de reis begeef ik me naar het station. Ik had al een kaartje dus ging ervan uit dat ik ruim op tijd was toen ik een half uur van te voren met de metro aankwam bij het station. Daar begon ik toch wel redelijk aan te twijfelen toen ik boven kwam en er een bizar grote horde mensen zich voor het station had verzameld. Heel anti-Chinees ging ik netjes in de rij staan tot ik het station in kon, ik zag de klok gestaag door lopen. Van links en rechts drongen mensen voor en ik begon toch wel een beetje zenuwachtig te worden. De rij ging steeds in grote stukken vooruit waarna het weer een tijd duurde voor die bewoog, een beetje zoals de Baron in de Efteling, alleen duurt dat ritje maar een minuut of wat. Eindelijk was het dan zover, eerst kaartjes controle, dan al mijn tassen door de scanner, dan door een poortje en vervolgens nog gefouilleerd. Ik heb zelfs nog vijf minuten speling wanneer ik de trein in stap, al die zorgen voor niks.
Het is chaos in de wagon. Blijkbaar zijn er genoeg mensen met een staanplaats want het hele gangpad staat vol. Zwaar bepakt manoeuvreer ik mezelf er tussendoor tot ik bij mijn plek kom. De stoelen staan allemaal tegenover elkaar en ja hoor ik mag 19 uur lang achteruit rijden. Ik vraag me af of ik ook maar een beetje kan slapen in deze trein. Ik erger me aan de dingen waar ik me al vaker aan heb gestoord hier, mensen die in hun telefoon schreeuwen, het overbodig vinden van het gebruik van een koptelefoon, de bijzonder luchtjes die zich door de wagon verspreiden, een meisje dat niet kan zingen, een vervelend kind met schouders ophalende ouders. Het is warm, ik heb weinig ruimte, om de zoveel tijd heb ik ongemakkelijk voet contact met de jongen tegenover me met zijn luide techno muziek maar ik moet toch af en toe even mijn benen strekken. Een schrale troost tijdens deze treinreis is daarentegen toch wel het uitzicht. We gaan door landschappen die minstens zo mooi zijn als de natuurparken waar ik ben geweest, alleen is hier geen paadje aangelegd met aan het begin een kassa om je portemonnee wat lichter te maken. Bergen, rijstvelden, theeplantages, bochtige rivieren, prachtig.
De uren gaan voorbij, de trein wordt ietsje leger en buiten wordt het donker. En zo begint een nachtje in een Chinese trein.
Na genoeg eten en drinken te hebben ingeslagen voor de reis begeef ik me naar het station. Ik had al een kaartje dus ging ervan uit dat ik ruim op tijd was toen ik een half uur van te voren met de metro aankwam bij het station. Daar begon ik toch wel redelijk aan te twijfelen toen ik boven kwam en er een bizar grote horde mensen zich voor het station had verzameld. Heel anti-Chinees ging ik netjes in de rij staan tot ik het station in kon, ik zag de klok gestaag door lopen. Van links en rechts drongen mensen voor en ik begon toch wel een beetje zenuwachtig te worden. De rij ging steeds in grote stukken vooruit waarna het weer een tijd duurde voor die bewoog, een beetje zoals de Baron in de Efteling, alleen duurt dat ritje maar een minuut of wat. Eindelijk was het dan zover, eerst kaartjes controle, dan al mijn tassen door de scanner, dan door een poortje en vervolgens nog gefouilleerd. Ik heb zelfs nog vijf minuten speling wanneer ik de trein in stap, al die zorgen voor niks.
Het is chaos in de wagon. Blijkbaar zijn er genoeg mensen met een staanplaats want het hele gangpad staat vol. Zwaar bepakt manoeuvreer ik mezelf er tussendoor tot ik bij mijn plek kom. De stoelen staan allemaal tegenover elkaar en ja hoor ik mag 19 uur lang achteruit rijden. Ik vraag me af of ik ook maar een beetje kan slapen in deze trein. Ik erger me aan de dingen waar ik me al vaker aan heb gestoord hier, mensen die in hun telefoon schreeuwen, het overbodig vinden van het gebruik van een koptelefoon, de bijzonder luchtjes die zich door de wagon verspreiden, een meisje dat niet kan zingen, een vervelend kind met schouders ophalende ouders. Het is warm, ik heb weinig ruimte, om de zoveel tijd heb ik ongemakkelijk voet contact met de jongen tegenover me met zijn luide techno muziek maar ik moet toch af en toe even mijn benen strekken. Een schrale troost tijdens deze treinreis is daarentegen toch wel het uitzicht. We gaan door landschappen die minstens zo mooi zijn als de natuurparken waar ik ben geweest, alleen is hier geen paadje aangelegd met aan het begin een kassa om je portemonnee wat lichter te maken. Bergen, rijstvelden, theeplantages, bochtige rivieren, prachtig.
De uren gaan voorbij, de trein wordt ietsje leger en buiten wordt het donker. En zo begint een nachtje in een Chinese trein.
