Dag 29: De rijstvelden

Het guesthouse heeft een dakterras uitkijkend over de rijstvelden richting het oosten. Het leent zich perfect voor een memorabele zonsopkomst. Om half zeven zou de zon opkomen dus met moeite kom ik mijn bed uitgerold. Gelukkig grenst mijn kamer aan het dakterras en hoef ik slechts mijn deur open te doen. Ik doe de deur open en al het hopen en bidden heeft geen effect gehad. Mist, mist, mist. Ik kan de zon niet eens zien. Tja dan maar weer terug mijn bed in. Jammer. Een paar uur later word ik weer wakker, tweede poging, nog steeds net zoveel mist en nu met daarbij een regenachtige verrassing. Een stukje lopen door de rijstvelden zit er nu ook niet echt in. Dan maar weer mijn bed in. Ik denk continu de regen te blijven horen maar het bleek een fonteintje te zijn, dus besluit ik er toch maar op uit gegaan. Zou ook wel redelijk zonde zijn helemaal hier te zijn gekomen om de hele dag in bed te blijven liggen. Gastheer Jacky raadt me aan langs een vriend van hem te gaan in een hostel in de buurt om wat informatie te verzamelen over de omgeving. Het is een overenthousiast jongeman die in geuren en kleuren vertelt over hoe mooi het hier wel niet had kunnen zijn als het weer wat beter was geweest. Ja daar hoef je nu echt niet mee aan te komen. In de buurt zou een authentiek dorpje staan met paddenstoelachtige huizen, op de foto ziet het er weliswaar niet heel indrukwekkend uit maar het idee van zo'n smurfendorp spreekt me wel aan en een goed alternatief is er nu toch niet. Hij legt me uit hoe ik er moet komen, tekent een kaart voor me, laat foto's zien voor herkenningspunten en toch heb ik dat hele dorpje nooit kunnen vinden. Versterkt natuurlijk alleen maar het hele idee van het smurfendorp. Ik begon te lopen en bleef lopen en waar ik na een afstand van vijf kilometer naar links had gemoeten, was ik nu al zo'n tien à vijftien kilometer rechtdoor aan het lopen. Op een gegeven moment was er niet eens meer een straat en was het een kwestie van sjokken door de modder en vaarwel schoenen. Al maakt dit het natuurlijk allemaal niet minder leuk. Dit was een hele andere kant van China. De straten stonden niet volgebouwd met grote lelijke touringcars en er waren geen grote groepen asociale toeristen. Yunnan staat bekend om de vele minderheden in deze provincie, al die verschillende kleine volken met hun eigen cultuur en klederdracht. In het dorpje waar ik zat woonde het Hani volk, en die zag je ook volop op straat in die traditionele klederdracht en nu eens niet voor de toeristen, maar gewoon omdat ze het nog steeds doen. Over de straat lopen kippen, varkens, koeien, het is wandelen met een heel boerderijgezelschap. Na de zoveelste hoosbui besluit ik toch maar terug te gaan. Ik ben doorweekt. Ik kom in het hostel en daar is nu een groep Belgen, Franstalige weliswaar, die het dorpje wel hebben gevonden. Samen met hen wacht ik tot de wind zijn best doet en de mist eindelijk wat uitzicht loslaat. Het is rennen geblazen naar een goede spot om foto's te maken aangezien het minuten later alweer voorbij kan zijn. We mogen proeven van de schoonheid van de omgeving en zien de mist alles weer verhullen. Ik heb getwijfeld of ik wel naar Yunnan moest gaan, het lag redelijk uit de route en ik had eigenlijk niet genoeg tijd meer om alles te zien, maar ik wilde hier heel graag heen en nu ik er dan eindelijk was speelt het weer me weer eens parten. Spijt? Nee, no regrets. Maar het is natuurlijk wel weer een tegenslag. 's Avonds eet ik met de Belgen wat en ik mag eindelijk eens meekijken in de keuken bij het creëren van deze Chinese gerechten. Dat is toch wel iets wat ik mis hier, ik heb al een maand niet meer gekookt. Aantekeningen en foto's zijn gemaakt, thuis maar eens uitproberen!