Dag 33: Het terracotta leger

Iedereen die in Xi'an niet naar het terracotta leger is geweest heeft er spijt van en iedereen die er wel is geweest vindt het eigenlijk niet zo bijzonder. Dat belooft niet heel veel goeds, maar ik wilde er heel graag heen. Het was vandaag de grote dag voor een uitje naar de hoofdattractie van Xi'an. Het is eenvoudig om er te komen, je neemt een bus tot aan het station om van daar weer een bus te nemen tot het eindpunt en dan ben je er. Althans, dan denk je dat je er bent, je wordt namelijk niet bij de ingang afgezet en er is niemand geweest die dacht dat het een goed idee zou zijn om een bordje te plaatsen welke richting op te lopen voor het terracotta leger. Ik zie een paar Amerikaanse meisjes de weg vragen in het Chinees en vraag hen wanhopig waar ik nou weer heen moet. Ze vertellen me later dat ik hen nooit zou hebben aangesproken als ik echt Nederlands was, die zijn namelijk nogal ik bemoei me met mijn eigen zaken georiënteerd. Gaan nou zelfs Amerikanen in China me al vertellen dat ik niet Nederlands ben, het moet niet veel gekker worden, maar ik had wel mijn terracotta gezelschap gevonden. We besluiten geen opdringerige gids in te huren en verkennen alles zelf wel. Er staan een aantal gebouwen met in elke een eigen kuil/pit met als hoogtepunt pit 1, de grootste van allemaal en degene die je waarschijnlijk in je hoofd hebt wanneer je aan het terracotta leger denkt. Je komt in een soort van enorme vliegtuighangar terecht met voor je de enorme kuilen waar de soldaten in formatie voor zich uit staren. Geen enkel gezicht is hetzelfde. Het zijn er weliswaar een stuk minder dan ik dacht dat er zouden zijn, maar nog steeds indrukwekkend. Ze zijn nog lang niet klaar met de opgravingen en je ziet de verschillende fasen, van het vinden van de overblijfselen, tot het in elkaar zetten van de stukken en het tentoonstellen. Ik vraag me echter wel af of deze soldaten hier maar gewoon at random zijn neergezet aangezien ze blijkbaar op een grote hoop gevonden worden.

Wie het terracotta leger bezoekt moet natuurlijk ook naar de tombe van Qin Shi Huang, de eerste keizer en de reden dat het hele terracotta leger hier überhaupt is, wellicht omdat hij bang was voor de geesten die hem in het hiernamaals opwachtten of omdat hij gewoon lekker door wilde gaan met de baas over iedereen zijn in het dodenrijk. Zijn tombe ligt hier ongeveer een kilometer of twee vandaan en is een stuk moeilijker te vinden dan je zou denken. We gaan ervan uit dat het de stop was op de heenweg waar een groot deel van de mensen uitstapte en volgens de altijd zo betrouwbare lonely planet maakt de bus ook inderdaad altijd vast een stop bij de tombe. De bus doet wel erg lang over die zogenaamde twee kilometer en wanneer we voorbij het grote beeld komen wat we hanteerden als herkenningspunt voor deze halte stopt de bus niet. Ik laat me die tombe nu echt niet meer door de neus boren en hobbel naar voren om de chauffeur te vragen of ik eruit mag. De Amerikaanse meisjes moeten hun vlucht halen en blijven zitten en ik loop terug naar het grote beeld. Alleen is dit niet de tombe, geen idee wat het wel is, maar ik zit helemaal fout. Ik stap weer in de volgende bus richting het terracotta leger waar ik wat na wat rondvragen erachter kom dat er gewoon een gratis shuttle bus tussen het terracotta leger en de tombe pendelt. Beetje dom misschien, maar het is toch een stuk lonender als er nog een hele zoektocht vooraf gaat aan het vinden van de tombe, voelt avontuurlijk. Deze tombe is legendarisch, paleizen ingelegd met prachtige stenen, ingenieuze valstrikken tegen indringers en rivieren van kwik. Het punt is alleen dat de tombe nog nooit is geopend en je dus niks meer ziet dan een grote heuvel met wat rijen boompjes waar je overheen kan lopen alsof je door een parkje loopt. Ik ontmoet hier een Frans meisje en haar moeder en met z'n drieëen komen we tot de ontdekking dat hier inderdaad niet zoveel te zien is maar het idee van alle geheimen die zich onder de grond schuil houden maakt het wel een bezoekje waard.

We gaan weer terug naar Xi'an en ze vragen of ik 's avonds nog wat mee ga drinken. Ik had echter ergens anders al afgesproken met een meisje van mijn hostel. Dit waren toch bijna te veel vrouwen voor een dag, bijna. Terwijl ik op haar wacht luister ik naar de verschillende straatmuzikanten die te dicht bij elkaar staan om elkaar niet te irriteren en waar je in je ene oor een singer songwriter met zijn gitaar hoort zingen hoor je in je andere een oude man met een bijna valsklinkend Chinees snaarinstrument. We ontmoeten elkaar in het moslimkwartier wat dienst doet als foodstreet en al snel gedraag ik me als de hond van Pavlov bij het zien van alle kraampjes met al hun verschillende lekkernijen. Lamsspiezen, een gestoomd koekje op een stokje, broodjes met stoofvlees, nog iets anders mierzoets op een stokje, een eigen variant van frozen yoghurt, met een goed gevulde maag gaan we weer naar het hostel. Wie niet naar het terracotta leger gaat in Xi'an heeft er later spijt van, iedereen die wel gaat is blij dat die geweest is.