Dag 35: Een bekend gezicht in Beijing
Ik kan het bijna niet geloven maar de trein is op tijd. Rond half negen 's ochtends bereik ik het Beijing West station. In Beijing echter geen hostel, als je voormalig huisgenoot een summerschool aan de universiteit volgt en daarom twee maanden in Beijing woont eis je natuurlijk gewoon een plekje op. Hij heeft echter wel elke dag les tot twaalf uur wat me nog een paar uur geeft. Een groot deel van die tijd gaat echter al voorbij bij de de metroreis naar de Peking University. Volgens Chinese traditie staat er weer een enorme rij voor de metro. Aangezien ik wel een paar dagen in Beijing ga blijven lijkt het me handig een OV kaart te nemen waarvoor ik weer in een nieuwe rij kon gaan staan. Dit was overigens een rij waar ik ook niet in had kunnen gestaan omdat ik, toen ik eindelijk aan de beurt was, erachter kwam dat dit voor de kaart niet de juist balie was. Ik moest naar een groen loket ergens verderop. Toen ik dan eindelijk mijn kaart had en getopt met een bedrag dat dus nooit genoeg ging zijn was het tijd toe te treden tot het enorme metronetwerk van Beijing. Van de ene lijn over op de andere om uiteindelijk uit te komen bij de Peking University waar je als buitenstaander dus niet zomaar naar binnen mag. Na twaalf uur kon ik dan eindelijk worden binnengelaten en zag ik na vijf weken reizen weer eens een bekend gezicht met een Koreaanse schone die helaas geen cadeautje voor me bleek te zijn. Hij woont in het uilenstede van Beijing, vlakbij de universiteit in de New Global Village wat voornamelijk wordt bevolkt door studenten maar waar hier en daar ook wel wat verdwaalde gezinnen wonen en natuurlijk een pokkenend van de stad vandaan, maar wel met een prima metroverbinding die kant op. Helaas voelt hij zich te goed zijn bed af te staan en ben ik genoodzaakt een bijzonder dun matrasje aan te schaffen wat dubbelgevouwen gelukkig nog wel enig comfort biedt om op zijn kamer op de grond te kunnen liggen.
Terwijl hij doet of hij gaat studeren ga ik op pad voor mijn eerste Beijing sightseeing, the summer palace. Een paleis in het noordwesten van de stad op een heuveltje gebouwd met daarnaast een meertje en verspreid over het terrein allerlei bijzondere bezienswaardigheden zoals de grootste decoratieve steen, welke inderdaad best groot is maar over de decoratieve functie valt te twisten. Het is warm en druk en ik begin steeds meer te beseffen dat ik wellicht al iets te lang in China zit. Het is weer een meertje, weer een tempel, weer meer van hetzelfde wat ik op andere plaatsen mooier vond. Wanneer ik hier ben uitgekeken is het weer terug naar de campus om aan te sluiten bij de happy hour borrel, een mogelijkheid voor alle deelnemers aan de summer school wat met elkaar te socializen, en voor mij om op zoveel mogelijk groepsfoto's te komen te staan in de hoop binnenkort ergens in een hal op de campus met het bijschrift summer school 2016 te hangen waarbij niemand ook maar enig idee heeft in welke klas ik dan zat, en waar in tegenstelling tot de naam doet vermoeden geen druppel alcohol wordt geschonken afgezien afgezien van het goedje dat sommigen in een waterflesje hebben gegoten om hiermee de verschrikkelijke sushi die wel geserveerd weg te spoelen. De keuze voor sushi valt sowieso wel op bij een bijeenkomst van mensen die allemaal naar China zijn afgereisd om wat te leren van Chinese taal en cultuur. Aangezien dit nooit genoeg eten gaat zijn gaan we er met een hele groep op uit elders wat meer eten te scoren en wellicht een enkele alcoholische versnapering. We komen bij een tent waar bier aan je tafel wordt geleverd in een Duits gekleurde wereldbekervormige tap en voor je er erg in hebt staat diezelfde Duits gekleurde wereldbekervormige tap ineens in je kamer. Ach ja, oude gewoontes.
