Dag 36: De verboden stad
Een kind kan de was doen. Bij de wasmachines hier maken ze het je echter niet heel makkelijk. De knoppen op de wasmachine zijn puur ter decoratie, hij wordt bediend door het aantal muntjes dat je erin gooit waarbij elk aantal muntjes weer staat voor een ander wasprogramma. Simpel, ware het niet dat deze duivelse wasmachine zelf bepaalt hoeveel muntjes hij pakt en vervolgens om je te jennen minuten lang je kleren in rondjes begint te draaien met alleen wat waspoeder zonder er ook maar een druppel water bij te gieten. Poging twee geeft weliswaar ook niet het gewenste resultaat maar mijn kleren worden tenminste nog wel een soort van gewassen. Zo makkelijk is het dus niet. Of misschien ben ik gewoon geen kind meer. Na alles vervolgens over een van bezems en stoelen geknutseld droogrek te hebben gehangen ga ik de stad weer in waar ik heb afgesproken met een oude tinderscharrel van een andere huisgenoot in Nederland die nu weer terug is in Beijing en niet bepaald een goeie gids is aangezien ze zo'n beetje niks weet te vertellen over de stad, maar ach ze heeft wel gratis kaartjes voor de verboden stad voor me geregeld. Ze laat me kennismaken met wat lokale snacks die ik thuis gelukkig niet zal missen en uiteindelijk belanden we in een koffietent genaamd Cat's paradise. Het is een zaak overwoekerd door katten, waar je goud betaalt voor je koffie maar in ruil daarvoor aan je tafel wel alle katten mag knuffelen die dapper genoeg zijn naar je toe te kruipen. Aan de muur hangen schilderijen van katten en op de planken ligt allemaal gerei waarmee je de katten hun aandacht kan zien te krijgen. Ik ben niet allergisch voor katten, maar deze plek geeft me toch wel de kriebels. We nemen afscheid en ik ga richting de verboden stad, wat officieel niet deze naam draagt maar in plaats daarvan graag palace museum genoemd wilt worden, waar ik bij de ingang heb afgesproken met mijn huidige huisgenoten, een die ik natuurlijk al veel langer ken en een Zwitserse jongen met een twisted kijk op de wereld en zijn medemens en een inkijk geeft in wat in Zwitserland blijkbaar allemaal sociaal geaccepteerd is, maar bij vlagen gelukkig wel vriendelijk is. We lopen over het beroemde Tiananmen square, zonder daar überhaupt erg in te hebben tot we er weer voorbij zijn en komen bij het enorme complex aan paleizen en tempels die op een indrukwekkende symmetrische wijze zijn gebouwd maar daardoor wel wat saai aangezien de tempels aan de ene kant er praktisch hetzelfde uitzien als aan de andere. We hebben een ticket dat ons ook nog eens toegang geeft tot de hall of clocks en de treasure hall. De hall of clocks bestaat uit verschillende zalen met daarin de meest prachtige uurwerken, groot, klein, sober of vol edelstenen, verschillende mechanismen en verrassingen die verdergaan dan alleen een vogeltje dat koekoek roept. Jammer genoeg staan alle klokken wel uit. De treasure hall is daarentegen meer te vergelijken met de kijkshop waar er van alles in vitrines ligt maar er toch niet heel veelbelovend uit ziet. Ik weet niet waarom maar vroeger dacht ik dat het terracotta leger hier in de verboden stad te vinden was, en het is dat ik er al geweest ben, anders had ik er misschien nog naar gezocht ook. Om de verboden stad uit te komen wordt er een spelletje met je gespeeld, je wordt van links naar rechts gestuurd om er uiteindelijk ergens bij een achter uitgang uitgezet te worden waardoor je wordt gedwongen het hele end om de stad te lopen om weer in de bewoonde wereld terecht te komen. De volgende bestemming is Wangfujing waar we ons door de menigte heen wurmen in een foodstreet en waar ik erachter kom dat die grote druipende loempia's geen Nederlandse uitvinding zijn maar ook gewoon hier in China te krijgen zijn. We wagen ons aan een paar gefrituurde schorpioenen op een stokje voor we de straat weer uit gaan op zoek naar de rest van het avondeten. We komen uit bij een vestiging van een keten aan restaurants Din Tai Fung, bekroond met een Michelin ster en gezien ik niet lang voor mijn vertrek naar China mijn eerste Michelin star dining experience had gehad was ik toch wel redelijk psyched. Dit was echter een heel ander soort dineren, het was dan ook wel een stuk goedkoper. Niks gaat hier in gangen, alles wordt maar gewoon op je tafel neergekwakt wanneer het klaar is zonder enige toelichting, met veel moeite en handgebaren proberen duidelijk te maken dat je nog wat meer water wilt. Desalniettemin wel erg lekker! Eenmaal terug kruip ik weer lekker mijn lakenzak in op mijn flinterdunne matrasje op de koude vloer, morgen erg vroeg op.
