Dag 5: The good life

Een Nederlander wil altijd fietsen en daarmee bedoel ik niet mezelf maar die Nederlandse meisjes die vanuit Shanghai een middagje naar Hangzhou zouden komen. In Hangzhou hebben ze het welbekende OV fietsen systeem met over de hele stad verspreid stallingen waar je met een swipe van je pasje een fiets kan halen of stallen. Met mijn grote mond had ik gezegd die pasjes wel te regelen aangezien zij toch pas later zouden komen, dus daar zat ik dan in een klein service center met mijn nummertje in mijn hand te wachten tot ik aan de beurt was, blij dat ik de cijfers op het scherm wel kon herkennen. Met overdreven beeldende handgebaren probeerde ik duidelijk te maken dat ik drie pasjes nodig had, maar wat bleek, ik zat helemaal verkeerd. De vrouw achter de balie kwam naar me toe en nam me mee naar buiten toe, de weg over, een ander gebouw in, een paar verdiepingen omhoog, door een paar deuren, en uiteindelijk kwamen we in een ruimte met nog meer balies, en nog veel meer wachtenden. Lichtelijk bang dat ik hier weer lekker achteraan kon aansluiten en straks opnieuw mijn kunsten als mimespeler aan de balie tentoon kon spreiden, ging ze voor me op zoek naar een medewerker die Engels sprak en deze gaf me ook nog eens voorrang waarna ik voor ik het wist weer buiten stond met drie pasjes in mijn hand en de superkracht om fietsen te huren.

Het plan was rond het meer te fietsen. Prachtig uitzicht, stralend zonnetje, frisse wind door je haar, en om de zoveel tijd langs een architectonisch hoogstandje, the good life. Dus toen ze er eindelijk waren en we de mooie rode Chinese kinderfietsen uit het rek hadden gehaald, gingen we meteen richting het meer, waar we echter door een mannetje in uniform werden tegengehouden. Dat gebied was alleen voor voetgangers. Eigenwijs en verbaasd over de in dit land zeldzame fetisj voor regels probeerden we het tevergeefs op nog drie plekken waarna we besloten de fietsen weer te stallen en met de mensenstroom mee rond het meer te lopen. Als blank meisje in China ben je een attractie op zich. Ongegêneerd maken mensen constant foto's van je alsof je een superster of een zeldzame paradijsvogel bent, naar mij kijkend zich afvragend of ik hun vriend, gids, stalker of pooier ben. Er was echter één jongen die, weliswaar een beetje brutaal, vroeg of hij een foto van ons drieën mocht. Ik voelde me vereerd! Daarnaast hebben blanke meisjes blijkbaar ook bijzondere opwellingen want daar zaten we dan ineens, in een klein bootje met genoeg beenruimte voor wanneer ik een jaar of 20 jonger was geweest, feloranje reddingsvesten aan, binnen de rode vlaggetjes blijvend, dobberend op een stukje meer, terwijl een mooie bruid en een ongelukkig uitziende bruidegom aan de kant bezig waren hun trouwfoto's te schieten. Na de boot gingen we richting de pagode aan de rand van het meer waar, hoewel hij helemaal niet zo hoog was, een lange rij luie Chineze voor de lift naar boven stond te wachten. Het is toonaangevend voor China, overal waar ook maar het risico is op het moeten lopen van een trap wordt wel een lift of roltrap gebouwd. De rest van het stuk rond het meer hebben we gefietst, blijkbaar mocht dat daar dan weer wel..

De zonsondergang bij het meer was prachtig. Ik was inmiddels weer alleen en besloot nog eens naar de andere kant van het meer te fietsen waar 's avonds een indrukwekkende lichtshow te zien zou zijn. Er liepen 's avonds veel mensen rond het meer, maar nergens zaten mensen klaar voor een show. Was ik dan niet op de goede plek, was ik te laat of misschien juist veel te vroeg, het bleek geen van allen, de lichtshow begon namelijk pas weer vanaf september. Lekker dan. Ik wilde weer terug fietsen maar daar waar ik eerder op de dag nog lekker had gefietst stond nu ineens ook zo'n mannetje in uniform om me tegen te houden. In de avond mocht je daar dus niet meer fietsen. Dat werd weer eens lopen.. Met pijnlijke voeten kom ik weer terug bij mijn hostel. Hangzhou was leuk, tijd om weer door te gaan.